مقایسه روش های جداسازی نوکاردیا از خاک: میله پارافینی، کشت در محیط هیومیک اسید ویتامینb آگار و پارافین آگار

چکیده زمینه و هدف: جداسازی نوکاردیا به دلیل رشد سریع تر باکتری های هم جوار در محیط طبیعی بسیار مشکل است. بنابراین انتخاب محیط کشت اختصاصی و ترکیب مناسب که بتواند میکروارگانیسم های سریع الرشد مزاحم را حذف یا کاهش دهد همواره مورد توجه محققین بوده است. در این راستا ما به بررسی و مقایسه سه روش متداول آزمایشگاهی پرداختیم تا بهترین و مطمئن ترین روش جداسازی گونه های نوکاردیا شناخته و معرفی شود. روش بررسی: نمونه های خاک از مناطق مختلف تهران جمع آوری و به آزمایشگاه منتقل شد. نمونه ها پس از آماده سازی، در سه محیط کشت مایع بدون کربن حاوی میله پارافینی، هیومیک اسید ویتامین ب آگار و پارافین آگار تلقیح و سپس در دمای 35 درجه سانتیگراد به مدت 3تا 5 هفته گرماگزاری شدند. یافته ها: از تعداد 110 نمونه خاک جمع آوری شده، 31جدایه نوکاردیا (18/28%)بدست آمد که به ترتیب 19جدایه(27/17%) توسط روش paraffin bait، 4 جدایه(63/3%) با روش کشت در محیط هیومیک اسید ویتامین ب آگار و 8 جدایه(27/7%) با روش کشت در محیط پارافین آگار به دست آمد. نتیجه گیری: کارایی روش paraffin bait با توجه به جداسازی بیشتر، ارزانی محیط کشت و وضوح کلنی های مشکوک به جنس نوکاردیا بیشتر از روش های دیگر کشت می باشد. واژه های کلیدی: نوکاردیا، خاک ،paraffin bait،پارافین آگار